Dochter van acht
Toen onze Carmenza zo'n jaar of acht was had ze bij binnenkomst van een restaurant een vast ritueel ontwikkeld.Als het hele gezin gezeten was, vroeg zij steevast of zij even naar het toilet mocht.
Ja hoor, natuurlijk mocht dat, altijd!
Ik kon toch niet bewijzen, dat zij niet hoefde te gaan? Ik kon toch niet bewijzen, dat zij alleen maar naar het toilet ging om
a): schattig rond te dwalen, zodat zij de aandacht kreeg van obers of gasten en
b): altijd alles het eerste en het beste te moeten weten, zodat zij ons –alweer schattig- de weg kon wijzen naar de toiletten?
Waagde één van ons het om de handen te willen wassen, dan schoot Carmenza inderdaad overeind om zeer gedienstig de weg te gaan wijzen naar het toilet.
De overige gasten keken vertederd toe naar mijn kleine meid met de bruine krullen en het opwippende jurkje.

Nu maakte ik dagelijks al het één en ander met haar mee in huis waardoor ik al op haar gefixeerd was. Ik zou mezelf en ons gezin in die tijd een dienst bewezen hebben door mijn schouders op te halen over haar niet-aflatende controledwang en aandachttrekkerij.
Ik had erom moeten lachen en het naast mij neergelegd moeten hebben. Maar nee, ik ergerde mij eraan waardoor ik mezelf tot slachtoffer maakte.

De maaltijd was weer niet zo gezellig als ie had kunnen zijn. Mijn schuld, denk ik achteraf, maar toen was ik zo geobsedeerd door haar afwijkende gedrag, dat ik dit niet helder kon zien. Mijn ogen dwaalden naar de kleine Carmenza, die onschuldig van haar bordje at en die –niet begrijpend- mijn vorsende blik ving met haar peilloos diepe, bruine ogen. Ook de papa van Carmenza keek mij licht-verwijtend aan als hij de blikken zag, die ik haar over tafel toewierp. De sfeer was verpest.

Het mooiste kwam dan als we daarna in de auto stapten en thuis arriveerden:
het werd een steevaste gewoonte van haar om de achterbank vol te plassen. Dat dreef mij vervolgens weer tot weerzin en woede.
Zij had toch al geplast! Had zij in het restaurant al niet uitgebreid de toiletten bezocht?
Moest zij niet iedereen zo nodig de weg wijzen naar de WC?
Hoe kon het dan zijn, dat zij zo'n gigantische plas op de achterbank had gedaan?
Nou?

Eén keer maakte haar reactie zo'n grote indruk op mij, dat ik het nooit vergeten ben.
Zij werd van de weeromstuit woedend op mij: het was een rotstreek dat ik zo boos op haar werd: zij had het immers per ongeluk gedaan. Haar bedoeling was geweest om een ietsiepietsie plas op de achterbank te doen, maar ze had niet tegen kunnen houden, dat het een hele waterval was geworden.

Nou vraag ik je.

HvE