Carolien is gezinstherapeut en kindertherapeut (beeldende therapie).
Carolien las haar verhaal voor en vertelde daarin hoe zij met haar man en 2 kinderen uit Libanon, het proces 'loslaten' (losmaken) heeft ervaren.

Zij heeft het erover gehad, hoe zij dit ook heeft ervaren als een ontwikkeling voor henzelf en niet alleen voor de kinderen. Dat je verdriet moet kunnen verwerken, verdriet over kinderloosheid, teleurstelling, verwachtingen.
Er hoort zoveel bij het proces loslaten.

Zij heeft er veel over gelezen en een opleiding maatschappelijk werk gevolgd.

Neutraal opstellen over conflicten die er zijn tussen kinderen onderling en eventueel met je partner.
Meerzijdig loyaal en voor meningen respect te hebben.
Benoemen als je ziet dat de ander het moeilijk heeft.
Complimenten uitdelen aan de ander, ook al kijkt hij of zij stuurs of boos.
Als ouder blijven proberen om een brug te slaan naar het kind toe, wat natuurlijk niet altijd makkelijk zal zijn.

Uit de zaal kwamen er vele vragen, over dat alles al geprobeerd is, maar het wil maar niet lukken, wat dan?
Adoptieouders zijn vaak zo moe en uitgeput.
Vele ouders vonden het een zeer persoonlijk verhaal en stelden het op prijs dat zij haar verhaal aan hen wilde vertellen.

Na een voortreffelijke lunch, verzorgd door Cees de Groot (nog bedankt Cees) werd het thema 'Loslaten' als stelling gebruikt en kon daar in groepjes over gediscuseerd worden.

Om de 10 min. doorschuiven naar een andere tafel waar weer een andere stelling maar allemaal over loslaten.
Veel adoptieouders ervaren loslaten toch als afstand doen en houden, maar sommigen zien loslaten toch ook als lijfsbehoud, al blijven alle ouders toch met draadjes aan hun kinderen vastzitten.

Je kon horen dat het toch een stelling was, waar veel mensen erg mee zaten.
Het scheelt toch wel of je kind 17 0f l8 jaar is, of al 32 jaar en hoe het met zijn/haar leven nu gaat.